عشق بی نهایت

دیوان اشعار عاشقانه و درد دل های فارِس

عشق بی نهایت

دیوان اشعار عاشقانه و درد دل های فارِس

چه دردی...

 
 چه دردی است در میان جمع بودن
ولی درگوشه ای تنها نشستن
 
     برای دیگران چون کوه بودن           ولی در چشم خود آرام شکستن
 برای هر لبی شعری سرودن         ولی لبهای خود همواره بستن

  به رسم دوستی دستی فشردن        ولی با هر سخن قلبی شکستن
   به نزد عاشقان چون سنگ خاموش    ولی در بطن خود غوغا نشستن  

  به غربت دوستان بر خاک سپردن      ولی در دل امید به خانه بستن    
        به من هر دم نوای دل زند بانگ         چه خوش باشد از این غمخانه رستن  

 چه دردی است در میان جمع بودن
ولی درگوشه ای تنها نشستن
  

 پاکسیما زکی پور... سیاوش قمیشی

پیام سکوتت چه آرام رسید

توی سکوت امشبت حرف دلت رو شنیدم 

تو اشک و غم ها ی تو هم شعری رو از نو سرودم  

 


 

شبــیه برگ پاییزی ، پس از تو قسمت بادم                                                   

                                      خـداحافظ ، ولی هرگز نخواهی رفت از یادم

خداحافظ ، و این یعنی در اندوه تو می میرم                                                    

                                    در این تنهایی مطلق ، که می بندد به زنجیرم

و بی تو لحظه ای حتی دلم طاقت  نـمی آرد                                                

                                       و بــرف نــا امــیــدی بر سـرم یــــکریز می بارد

چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟؟                                             

                                         چگونه میروی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟

خداحافظ ، تو ای همپای شب های غزل خوانی                                            

                                        خــداحافظ ، به پایان آمــد این دیــدار پنـــهانی

خداحافظ،بدون تو گمان کردی که می مانم؟؟؟                                             

                                      خداحافظ،بدون مــــن یقین دارم که مــی مانی

مسلمانی به چیست؟

واعظی پرسید از فرزند خویش

هیچ می دانی مسلمانی به چیست؟

صدق و بی آزاری و خدمت به خلق

هم عبادت هم کلید زندگیست

گفت فرزند: زین معیار در شهر ما

یک مسلمان هست آن هم ارمنی است

آمنه

آمــنــه در کـلاس بــهــار اســت
آمنه هـمـکلاس نسـیـم اســت
مـــشـــق پـرواز را دوسـت دارد
چون که همسایه یاکریم است
 
                           باز هم مشق های شبش را
                           تـــوی تــقــویــم بـابـا نـوشـته
                           مـــطـــئـــنـــم کـه دربـــــاره او
                           بــــاز این هـفته انـشا نوشته

                                                    مینشیند لـب حوض سنگی
                                                    مــیــچـکد اشک او دانه دانه
                                                    با همان چــند تا بچه ماهی
                                                    درد دل مـــیـــکــند کــودکانه

بــــاز دیـــروز بــا گـریـه مـیـگفت
«آی... بـــابـــای مـن را ندیدید؟
گفته بودم که مادرمریض است
راســتــی حــال او را نـپرسید؟

                         مـیـشـنـاسـیـد بـابـای مـن را؟
                         او یک باره از پـیــش ما رفــــت
                         او با ساکی از عطر و لـــبــخند
                         صبح زودی از این روستا رفت»

                                                   دخــتـــر کــنــجکــاو اسـت، امّا
                                                   لهجه بچه ماهی بلد نــیـست
                                                   دوست دارد بدانــد کــه غـــصه
                                                   در لغت نامه ماهیان چیست؟

نمره بـــیــست دینی اش را
باز دیشب به بابا نشان داد
خانه از بــوی گیلاس پر شد
تا که بــابـا لبش را تکان داد

                      آمنه دانش آموز خوبی اسـت
                      در دلــش نـوبـهـار امید اسـت
                      روی جلد کتابش نــوشــتـــه:
                      آمنه دختر یک شهید است... 


اثری از حمید هنرجو