بدون مقدمه

به نام او که همیشه هست 

این اولین باریه که میخوام هر چی تو فکرم میاد بنویسم 

شاید براتون ناخوش آیند باشه 

شاید خوش آیند 

سالها پیش غصه میخوردم که چرا کسی بهم احترام نمیزاره 

برا موفقیتم تو مسابقه خط - مجسمه سازی - و ... 

هیچ کسی حتی یه آفرین کوچولو هم بهم نمی گفت 

اولین کارت مرحبای مدرسه رو من گرفته بودم 

سال سوم دبستان بودم 

مدرسه یه کارتهای مرحبا آماده کرده بود به کسی که 100 تا کارت آفرین داشت میداد  

اگه اشتباه نکنم هنوز چیزی از ثلث دوم نگذشته بود . 

معلم جدول ضرب رو کامل کرده بود 

گفت هر کس بتونه تا سه روز دیگه حفظ کنه یه کارت مرحبا بهش میدم 

اگه تا یه هفته 100 آفرین 

بعدش آفرین 

.. 

هنوز سه روز نشده بود که حفظ کردم 

سه بار ازم پرسیدند 

یه بار مدیر 

یه بار ناظم 

معلم 

همه ازم میپرسیدند قبلا بلد بودی 

می گفتم نه 

بالاخره سر صف صبح گاه کارت مرحبا رو بهم دادن 

از خوشحالی تو پوست خودم نمی گنجیدم

هم رسیدم خونه با شوق و ذوق اونو به مادرم نشون دادم 

مادرم داشت لباساشو میپوشید 

بدون هیچ مکسی گفت 

خب سریع آماده شو میخواهیم بریم دکتر  

" از وقتی پدرم رفته بود سردرد های شدیدی گرفته بودم " 

همون وقت کارت مرحبا که تو دستم بود پاره شد

بغض گلومو گرفت 

-: من دکتر نمیام 

و رفتم رو بروی عکس بابام ایستادم و زدم زیر گریه 

اونروز برا اولین بار تصمیم گرفتم برم پیش بابام 

وقت اذون رفتم وضو گرفتم 

ایستادم کنار عکس بابام تو اتاق مهمونی 

رو به قبله 

دو رکعت نماز خوندم 

و بعد نماز دستامو مث مادرم بردم بالا و به جای دعاهایی که مادرم میخوند 

گفتم 

خدا ... 

من تا حالا ندیدمت 

ولی میدونم بابام پیش توئه 

منم ببر پیشش  

دیگه نمیخوام اینجا باشم

بعد با صدای گریه مادرم فهمیدم کهاز اول تا حالا منو تماشا می کرد 

تا الان نشده بود از زندگی لذت ببرم 

همه اش را مدیون شما هستم